Zmarł

Zmarł Tadeusz Mazowiecki.....

Gwarantuję, że znajdziecie podobną postać w mojej książce pod tytułem "Złość".

Oto link do niej:

Złość

Polecam

Tak było!!!

25 października 1966 roku, w Urzędzie Stanu Cywilnego przy ulicy Wiśniowej w Warszawie połączyli swe losy na dobre i na złe pewna Izabela z pewnym Wojciechem.

 

I tak dotrwali aż do dzisiaj.

 

To było 47 lat temu!!!! Łza się w oku kręci.

 

Z tej okazji Izabela i Wojciech celebrowali sobie przeżyte razem lata, w kameralnych warunkach pijąc szampana, zieloną herbatkę 7 skarbów i zagryzając dwoma rodzajami czekoladek. A co tam... raz się żyje:)))

 

 

To właśnie TO

 

 

A to ja

 

Z tej też okazji postanowiłem ujawnić napisany jakis czas temu poemat, rzucający bliższe światło na prapoczątki mej znajomości z Izabelą. Oto on (nieco przydługi, i chwilami tragiczny w swej wymowie, ale "idzie" wytrzymać):

 

 Dla kogo i na jaki temat

napisać by tu poemat?

Nie wiem, co mi do głowy wlizie...

A może by tak dla Izy i o Izie?

 

Otóż, moi drodzy, Iza

od lat ponad czterdziestu serce mi podgryza,

a może jeszcze wcześniej

pojawiła mi się na jawie i we śnie?

 

Bowiem, już jako dziecię,

myślałem o tym... no wiecie,

bociany, owady, kapusta...

Więc "kocham" cisnęło mi się na usta,

gdym ujrzał Ją z workiem w dłoni!

I nie wiedziałem, czy stać, czy gonić.

Oczy miałem cielęce lub wole ...

Już za chwilę musiałem być w szkole!

 

A Ona pomykała dumnie.

Przez chwilę myślałem, że ku mnie.

O, jakżem był głupi!

Czy zalać się łzami, czy upić?

 

Przeszła mimo, jak łania.

Przestałem na nogach sie słaniać

i z resztkami nadziei

zacząłem iść jej tropem, jak myśliwy w kniei,

co nie zamierza zwierzyny już ubić,

ale dopaść ją i hołubić

w dzikich ostępach barłogu...

Idąc tak, duszę polecałem Bogu...

 

Nie wiem, jak długo, ogarnięty amokiem,,

węsząc podążałem jej krokiem.

Godzinę, tydzień, może całe wieki?

Dopierom rozwarł zacisnięte powieki,

kiedym wstrzasany czakawką

ocknął się w klasie, przed ławką. 

 

Co było dalej? Nie pamiętam wiele,

wpatrzony w Nią, jak w malowane wrota cielę.

Usłyszałem jeszcze surmy anielskie,

gdym dowiedział się, że mieszka przy ulicy Kobielskiej.

 

A potem, w miłosnym obłędzie

przemknęło mi: "niech co chce będzie,

nie wiem, co wyniknie z tego,

ważne, że mieszkam przy ulicy Kickiego,

bedę miał chociaż blisko,

wiedziony ku Niej, jak jeleń na rykowisko!"

 

I tak, jak strzał z bata,

minęły cztery lata,

gdy Ona pewnego rana,

wpatrzona we mnie, zdecydowana,

mimo żem dla Niej na wszystko był gotów,

rzuciła: "wyprowadzam się na Mokotów!"

 

Com wtedy poczuł, nie wypowie poeta.

Ileż cierpienia zadaje kobieta,

tyleż anielska, co diabla istota.

Z wyżyn rozkoszy strąciła w dół błota!

 

Wyrwała mi serce i ścisnęła w ręce,

pogrążając biednego w kolosalnej męce!

Gdyż, rozwiniętym przedwczesnie,

odczuwał to wszystko nadzwyczaj boleśnie.

 

Lecz cóż było robić.

Nikt nie chciał mnie dobić,

więc trwałem, rozpaczą targany,

w nadziei, że czas wyleczy rany...

 

Rzuciłem się był w wir życia,

zaskorupiały z bólu i nie mycia.

Wyłysiały mi skronie

od składania ich na niejednym łonie

w poszukiwaniu ukojenia...

Ale nie było go ani cienia,

bowiem, tarzając się w pościeli,

wciąż myślałem o Izabeli!!!

 

A Ona?

Niech w męce skonam,

nie wiem, czy miała mnie w swej pamięci...

Nich będą ci wszyscy przeklęci,

co sławią miłosne "te ta te"!

W bezsile rozrywam swą szatę!...

 

Potem była dwója za dwóją,

nauczyciele, co na mnie polują,

rozjątrzeni bez miary,

bom poznał, co to są wagary!

I jeszcze inne przypadki...

Razy ścierka od matki

i ucieczki przed ojcem, co czasem

gonił mnie wokół stołu z pasem...

 

Tak żyjąc, samotrzeć

udało mi się w końcu dotrzeć,

skazany na zagładę z góry,

jakimś cudem do matury.

I zdałem ją, wierzcie, czy nie,

wciaż marząc o pewnej dziewczynie...

 

Nazajutrz, budząc się w łożu,

znalazłem się na rozdrożu:

co robić? Nadal ginąć,

czy na morze wypłynąć?

Czy nadal zmagać się z rozpaczą,

czy być maczo?

 

Jeśli będę wymoczkiem,

to Iza już nie rzuci na mnie oczkiem.

A jeśli stanę się maczo,

to Jej oczy jeszcze o mnie zahaczą...

 

Więc stałem się tym, co wiecie,

przetarł się po całym świecie

i co z pieca jadł niejednego...

W końcu los rzucił mnie na ulicę Gierymskiego,

przy której mieszkała Iza,

która do dziś serce mi podgryza...

 

 





 

Czekam

Czas upływa z prędkością światła. Oczywiście tego ubywającego. Coraz go mniej w ciągu kurczącego się dnia. A już za kilkanaście dni zabiorą go nam więcej, oszukańczo cofając o godzinę zegary...

A więc czas leci... 

Ani się obejrzałem, jak skończył się pierwszy tydzień października.

A w miniony poniedziałek, 30 września, MTŻ powiedziała:

- Zapraszam cię na czekoladę.

- Dzięki - odpowiedziałem nie dziwiąc się zbytnio, bowiem w naszej mikroskpijnej rodzinie panuje nie pisany zwyczaj naprzemiennego zapraszania się na kawę, lody, herbatę, albo na coś podobnego.

- Ale to właśnie przypada moja kolejka... - zauważyłem przytomnie. - No i dlaczego czekolada? Przecież przestaliśmy ją pić, ponieważ uzgodniliśmy, że powoduje zaparcie.

- Nie szkodzi - odparła MTŻ. - Najwyżej weźmiesz na przeczyszczenie, a dzisiaj jest specjalna okazja.

- Jaka?

- Nie wiesz? - Spojrzała na mnie ze zdziwieniem. - Dzień Chłopaka!!! A ty jesteś moim chłopakiem - dodała.

- Dzień Chłopaka? Nie miałem o tym pojęcia.

- No widzisz... To jak, idziemy?

- Dobrze, ale następne dwa razy należą do mnie.

Poszliśmy oczywiście do najbliższego centrum handlowego, Mekki współczesnych obywateli, gdzie z powodzeniem można spędzić cały dzień, nie wychodząc na świat Boży.

Czekolada była wspaniała!!!

  

 

Wyżłopałem odważnie całą szklanicę. MTŻ też zaryzykowała, ale o połowę mniejszą porcją.

 

Teraz czekam na konsekwencje...

 

Czekam też na Dzień Dziadka, następne w kolejności święto męskie, przypadające 22 stycznia.

(Ciekaw jestem, czy MTŻ również mnie zaprosi...).

 

Aha, po powrocie do domu, kiedy MTŻ ukryła się w kuchni, zajrzałem konspiracyjnie do komputera, aby coś niecoś dowiedzieć się o Dniu Chłopaka - czy rzeczywiście jest i czy czasem MTŻ nie konfabulowała.

Miała rację!!!

Jest to jedno z niewielu  męskich świąt (oprócz Dnia Mężczyzn,  Dnia Ojca i Dnia Dziadka, nie  liczac 40 męczenników). Najdłuższą tradycję ma w Japonii, bowiem tam już w VI wieku n.e. świętowano Tango no Sekku - Dzień Chłopca. Niestety, po II wojnie światowej przemianowano go na Kodomo no Hi - Dzień Dziecka, poświęcony wszystkim dzieciom.