NO TO, MOI DRODZY TAK -
JESZCZE JEDNO LATO TRAFIŁ SZLAG,
ALBO SUMMER LUB LIETO,
JAK KTO WOLI.
I CHOĆ NIE BAWI MNIE TO,
TO NIE BOLI.
No bo jak ma boleć, skoro to lato nie było zbyt przyjazne; te tropikalne upały, wykańczające, przerywane gwałtownymi spadkami temperatury.
Dlatego z nadzieją patrzę na jesień, która z pewnością tradycyjnie będzie i polska i złota. A potem zima, która spowoduje, że znowu zatęskni się za wiosną i latem. I tak w kółko - dookoła Wojtek:)))
Postanowiliśmy z MTŻ wykorzystać poprzedni weekend, kuszący ciepłem i słońcem, i wybraliśmy się na parę dni do Krakowa, aby jak co roku odwiedzić zagnieżdżoną tam Rodzinkę. Wpakowaliśmy się w samochód i dzielnie ruszyliśmy nowym łącznikiem, omijającym Raszyn i Janki, aby przetestować budowaną trasę szybkiego ruchu przez Radom i Kielce. Gotowe już odcinki i szeroki zakres robót na następnych budził nadzieję na rychłe przedłużenie tej trasy. Jechaliśmy sobie spokojnie i komfortowo, wiedząc jednak że końcowy etap podróży zakończy się zakorkowanym jak zwykle wjazdem do samego Krakowa. Nie obawialiśmy się go jednak, gdyż pokonując już go kilkakrotnie, zawsze docieraliśmy na miejsce bez zbytnich utrudnień - Al. 29 listopada, potem w prawo na estakadę, gen. Rozwadowskiego, Opolską do ronda Ofiar Katynia i Na Błonie.
Tym razem jednak było inaczej.
Przed wjazdem na estakadę gigantyczny korek. Ruch ślamazarny, noga za nogą. Nie wróżyło to dobrze.
"Jedziemy prosto, przez skrzyżowanie pod wiaduktem. Już raz jechaliśmy tędy wyjeżdżając do Warszawy", zadecydowałem."Wyskoczymy w ten sposób na Al Trzech Wieszczów, a potem w prawo na Na Błonie". "Jak chcesz", stwierdziła niechętnie MTŻ, "Pamiętaj, że nie znamy Krakowa". "Trafię bez problemu", odpowiedziałem dzielnie. Była godzina 15.00.
Po przedarciu się przez skrzyżowanie pod wiaduktem, nagle znaleźliśmy się przy wjeździe na parkingi nowo wybudowanego dworca. Jakim cudem, nie wiem. Pokręciliśmy się w kółko na rondzie, po czym zadzwoniliśmy do kuzyna po ratunek. "Gdzie jesteście?", spytał z niedowierzaniem. Przedstawiłem mu naszą sytuację. "Muszę spojrzeć na plan miasta", powiedział, "Nie jeżdżę samochodem, a w tym rejonie sporo się działo. Tymczasem jedźcie na Chyżne".
Z ronda jedyna szersza arteria prowadziła pod wiaduktem, który jakimś cudem tam się znajdował. Wcisnęliśmy się więc w nią i pokonując narastające korki ruszyliśmy prosto, usiłując odczytać, na jakiej ulicy jesteśmy. "Wita Stwosza, Lubomirskiego", odczytywała MTŻ. Alei Trzech Wieszczów ani śladu. "Rondo Grzegórzeckie, Al. Powstania Warszawskiego, Kotlarska....". "Cholera!", krzyknąłem, "Co to za most? Dzwonimy do kuzyna". "Źle jedziecie", stwierdził, analizując plan miasta, "Jesteście na moście Kotlarskim. Musicie zawrócić do ronda Grzegórzeckiego, a z niego w Grzegórzecką i prosto, aż do Dietla. Z Dietla wjedziecie na most Grunwaldzki. Wiecie, gdzie to jest? To obok osiedla, gdzie mieszka ciotka. Z ronda w prawo w Konopnickiej, na most Dębnicki i już będziecie na Alei Trzech Wieszczów. A dalej chyba już wiecie". "Wiemy", odpowiedziałem, "ale to potrwa, cholerne korki, jedziemy noga za nogą". MTŻ spojrzała na minie wymownie: "Gdybyśmy pojechali jak zwykle, już dawno bylibyśmy na miejscu".
Zacisnąłem zęby, usiłując opanować chęć pozostawienia samochodu gdziekolwiek i panicznej ucieczki, co zawsze ogarnia mnie, kiedy poruszam się w koszmarnych korkach.
W końcu jednak dotarliśmy na miejsce. Była godzina 16.00.
"W czym tkwił błąd?", spytałem kuzyna, już po obiedzie i rozluźniających paru lampkach wina.
"Spójrz na plan", powiedział, "Po przejeździe przez pierwsze skrzyżowanie, powinieneś był pojechać prosto przez wiadukt, a ty skręciłeś w prawo i znalazłeś się na dworcu..."
Jasne, prawda?
