piątek, 23 czerwca 2017

Dzień Ojca

Mój Ojciec, Tadeusz Pyszkowski, zmarł 10 lat temu w wieku 92 lat, będąc seniorem polskiego dziennikarstwa sportowego. Pracował w Polskim Radiu od zarania jego działalności po II wojnie światowej. Wspóltworzył powojenną redakcję sportową radia. Był wieloletnim sprawozdawcą z najważniejszych wydarzeń sportowych oraz kierownikiem tej redakcji. Specjalizował się w lekkoatletyce, boksie i piłce nożnej. Można było usłyszeć Jego głos między innymi.. z Wyścigu Pokoju, igrzysk olimpijskich w Meksyku i Tokio oraz z mistrzostw świata w piłce nożnej. Relacjonował także słynny mecz na Wembley, kiedy to nasza reprezentacja wyeliminowała z dalszych rozgrywek Anglię...

Oto jego legitymacja akredytacyjna z Mundialu w 1974, kiedy to nasza reprezentacja odnosiła największe sukcesy:

Ostatnie 7 lat Jego życia wypełniła walka z nieubłaganie rozwijającą się, nieuleczalną chorobą. Aktywnie wspomagałem go w tym. Zmagania z nią częściowo opisałem w swej książce  pt. "Humus", dostępną w wydawnictwie e-bookowo również w formie papierowej.

Poniżej zamieszczam  jej fragment:

"– Zapraszam cię na lody – mówi ojciec.
Spoglądam na zegarek. Mamy jeszcze przeszło godzinę oczekiwania na wizytę u lekarza. Pielęgniarka właśnie skończyła robienie ojcu EKG. Znowu dziwiła się, że ojciec ma osiemdziesiąt osiem lat. Kręciła z niedowierzaniem głową, a ojciec powtarzał zadowolony jak bąk: „Jeszcze się trzymam. To dlatego, proszę pani, że chodzę na spacery i... gimnastykuję się.”
– Dobrze, tato, ale ja płacę.
Idziemy świeżo wyremontowaną Marszałkowską. Jest piękny, ciepły dzień. Kolorowy chodnik jaśnieje w blasku słońca. Ojciec zakłada ciemne okulary. Wygląda w nich jak playboy.
– Dawno tu nie byłem – mówi. – Ostatnio jechałem tędy tramwajem do apteki. Musiałem kupić lekarstwo, wiesz... na to... – pokazuje dół brzucha.
– Na prostatę?
– Tak. To bardzo dobre lekarstwo. Ty też je kupuj...
– Dobrze, tato. – Ojciec idzie powoli, trochę powłócząc nogami. – Może chcesz, żebyśmy przejechali przystanek tramwajem?
– Tramwajem? – dziwi się. – Dam sobie radę. Ja lubię spacerować.
Na rogu Marszałkowskiej i Pięknej wchodzimy do Jachacego.
– Jakie chcesz lody? – pytam.
Ojciec długo stoi przed ladą. Barmanka obserwuje nas z zainteresowaniem i cierpliwie czeka na zamówienie. – To  te, te i te – pokazuje w końcu.
– Poproszę dwa razy po trzy kulki – tłumaczę barmance. – Raz pomarańczowo-truskawkowo-waniliowe a dla mnie to samo, tylko zamiast waniliowych, cytrynowe. Czy mamy zaczekać?
– Niech panowie usiądą przy stoliku. Lody poda kelnerka.
Siadamy na wiklinowych krzesłach, wyściełanych poduszkami. Za oknem widać przejście dla pieszych przy Placu Konstytucji. Przechodzą po nim młode dziewczyny. Ojciec z zainteresowaniem wodzi za nimi wzrokiem. Jest przystojnym, ogorzałym facetem o krzaczastych brwiach i niebieskich oczach. Wygląda najwyżej na... trudno powiedzieć, może na siedemdziesiąt lat. Chciałbym zapamiętać go takim, zanim pochłonie go mrok nieubłaganej choroby...
– Dla panów lody – mówi kelnerka i stawia przed nami szklane kielichy.
– Dla mnie pomarańczowo-truskawkowo-cytrynowe, a dla ojca pomarańczowo-truskawkowo-waniliowe – przypominam.
Kelnerka przygląda się lodom, skonsternowana. Zarówno cytrynowe, jak i waniliowe są koloru białego. – Przepraszam, naprawdę nie wiem, które są które.– Uśmiecha się speszona.
– Nic nie szkodzi, spróbuję. – Biorę łyżeczkę i smakuję wybraną białą kulkę. – To ta przede mną jest cytrynowa – informuję.
Kelnerka jest tak zakłopotana, że odchodzi, zapominając o podaniu rachunku.
– O co chodzi? – pyta ojciec.
– O nic, wszystko w porządku.
Ojciec bierze ostrożnie łyżeczką małą porcję, uważając, żeby się nie pobrudzić. – Dobre lody – stwierdza i za chwilę dodaje: – Mam trudności z pamięcią, ale to, co było kiedyś, pamiętam dobrze. Z mówieniem mam trudności.
– Co pamiętasz, tato? – zachęcam go, zmuszając tym samym do głośnego formułowania myśli.
I ojciec zaczyna opowiadać. Odprężony i zadowolony wspomina swoje przeżycia z przeszłości. Mówi o liceum, do którego dojeżdżał z Wołomina, o swoi bracie, który ożenił się z właścicielką kawiarni w Płońsku.
– Kradłem tam ciastka. – Uśmiecha się z satysfakcją i dodaje: – Wiesz, byłem bardzo łakomy. Kiedy byłem mały, mama  robiła lody w domu. Też były bardzo dobre. Ojciec też je lubił... Umarł wcześnie...
– Ile miał lat?
– Chyba sześćdziesiąt. Miał chore płuca. Dużo, wiesz... palił. Ledwo dyszał i nie mógł chodzić. Był urzędnikiem NIK-u. Robiłem mu papierosy...
– Jak to, robiłeś?
– Takie, wiesz – ojciec pokazuje palcami tak, jakby coś skręcał.
– Skręty?
– Tak, w gilzie.
– Ty też paliłeś, tato.
– Paliłem, nawet sporo, ale musiałem skończyć. Grałem w piłkę w takim klubie... – zastanawia się – w Warszawie. Trener kazał mi przestać. To był dobry człowiek. Emerytowany pułkownik. Bardzo mnie lubił. Jak mieli mnie wziąć do służby...
– Do wojska – podpowiadam.
– Do wojska, to on skrócił mi służbę o pół roku. Powiedział komuś, że na coś choruję. Chciał, żebym grał. – Uśmiecha się. Je lody powoli, delektując się ich smakiem. Została mu tylko jeszcze jedna kulka, pływająca w różowym roztworze. – Kiedyś złamałem rękę – zmienia nagle temat. – Wspinałem się i skakałem z takiej, wiesz, co wyrastała...
– Z gałęzi, tato.
– Z gałęzi. A teraz już nic mnie nie boli, popatrz...
Oglądam tę rękę z udanym zainteresowaniem, a ojciec opowiada dalej. Rozgadał się, stary. Szuka czasem słów. Podpowiadam mu, ale nie za często, tak aby dać mu szansę na samodzielne znalezienie brakującego określenia. Mówi dość cicho. Gwar w restauracji zagłusza go. Przysuwam się do niego i wtedy mam okazję przyjrzeć się bliżej jego oczom. Są jasne i żywe, o nieprzekrwionych białkach. Mętnieją tylko wtedy, kiedy nie może dokładnie się wypowiedzieć. Smutnieją, wpatrzone w głębię zanikającej pamięci. A mnie ściska coś za serce. Uspokajam go, że w ludziom w jego wieku często brakuje słów, ze to normalne i żeby się nie denerwował. Ojciec udaje, że zgadza się ze mną.
Uśmiecha się z zadumą. – Wiesz, obaj mieliśmy ciekawe życie. Ja dużo zwiedziłem na lądzie, a ty na morzu i w powietrzu. Pożyję do dziewięćdziesiątki a potem koniec...
Nie chcę wyobrażać sobie jego śmierci. Jeszcze nie teraz... Zastanawiam się, co właściwie do niego czuję. Czy jest to miłość, sentyment, czy po prostu zwykły obowiązek?"





13 komentarzy:

  1. piękne wspomnienia. aż się popłakałam. Chociaż z moim ojcem nie zawsze żyliśmy w zgodzie, często się kłócimy, warczymy na siebie, ale nie wyobrażam sobie by go mogło kiedyś zabraknąć.
    pozdrawiam.

    ps. za namiary dziękuję :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też walczyłem z Rodzicami... Nie zawsze zgadzałem się z nimi.
      Teraz, z perspektywy lat, kiedy oboje już nie żyją, dopadają mnie wspomnienia, nie zawsze pogodne i miłe. Gryzie sumienie, że wiele rzeczy mógłbym załatwić inaczej, bez nerwów, rozważniej... Ale nie mogę już tego zmienić.

      Serdecznie pozdrawiam:))

      Usuń
    2. A człowiek jest tylko człowiekiem. Tylko człowiekiem.
      Wojtku posłałam maila z książeczką. zobaczę co z tego wyniknie. Nie liczę na kokosy ale kto wie, może coś drgnie.
      Wszystkiego dobrego.

      Usuń
  2. Moja reakcja na zamieszczony fragment, była identyczna jak "Sikoreczki". Nigdy nie byłam fanką imprez sportowych, chociaż w młodości oglądałam mistrzostwa, olimpiady, wyścigi pokoju. Z głosu nie rozpoznałabym Twojego ojca, ale nie wiem czemu patrząc na legitymacyjne zdjęcie, odnoszę wrażenie że znałam tę twarz. Czytnika e-booków nie posiadam, nie umiem też ściągać ich na laptopa. W chwili obecnej ze względów finansowych nie kupuję książek drukowanych. Nie tracę jednak nadziei, że kiedyś przeczytam Twoje. Póki co, pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też jakoś nie złapałem bakcyla sportu. Ojciec jakoś nie potrafił mnie tym zainteresować, mimo że czasem chciał...

      Życzę poprawy Twojej sytuacji. Pozdrowienia:))

      Usuń
  3. Pięknie opisujesz Wasze relacje. Zazdroszczę. Ja niestety chyba nie będę miała takich wspomnień. Mój ojciec ma 84 lata i jakkolwiek wiem, że całe życie starał się zapewnić rodzinie bezpieczny byt, to partnerska rozmowa z nim w grę nie wchodziła i nie wchodzi. Mam w domu generała i dwie głupie (mama i ja) podwładne. Jak mama wytrzymuje to przez ponad 50 lat nie wiem, ja na szczęście wyszłam z domu po skończeniu liceum, dopiero od dwóch lat mam rodziców u siebie i czasami mam serdecznie dość. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bez względu na to, co do Nich czujesz, czeka Cię jeszcze Ich choroba i śmierć. Będziesz musiała sobie z tym jakoś poradzić...

      Życzę wytrwałości i spokoju:))

      Usuń
  4. Wojtku !
    Pięknie piszesz o swoim Ojcu- także się wzruszyłam, jak inne blogowiczki!
    Pozdrawiam serdecznie:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj, po sporej nieobecności:)

      Moi Rodzice, mimo wielu lat od ich śmierci, nadal tkwią we mnie, jakby żyli w dalszym ciągu. Są chwile, kiedy myśl o nich przeradza się w krótkotrwałą na szczęście obsesję....

      Serdeczne pozdrowienia:)

      Usuń
  5. Dziękuję za wizytę u mnie. To długo żył Twój Ojciec. I zapisał się w historii polskiego radia. Gratuluję. Niestety mój Ojciec żył tylko 52 lata. Pozdrawiam Ciebie, Robotniczą Wolę. Pracowałem tam w zakładach im Róży Luksemburg.
    Vojtek z Żoliborza Inteligenckiego. Tak to się kiedyś nazywało. Trzymaj się Wojtku!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za wizytę:)
      Gratuluję szlachetnego miejsca pracy:)

      Pozdrowienia dla Żoliborza Inteligenckiego od Robotniczej Woli

      VV

      Usuń
  6. Wzruszyłam się, Wojtku... pięknie napisane. Mój Ojciec odszedł pół roku temu i cóż... to tak bardzo zmienia perspektywę. Wszelkie konflikty, kłótnie, niezgody (a trochę tego było) wydają się błahe. Cieszę się, że mam dobre wspomnienia i że dane nam było jeszcze się pożegnać.
    Pozdrawiam serdecznie mojego ulubionego blogera :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej,hej, Miss Swiss:)Ciekawe, jak brzmi Twoje prawdziwe imię?
      Dzięki za wizytę i miły wpis.
      Polecam całą moją książkę "Humus". Tam jest więcej, w różnych sytuacjach życiowych - nie zawsze spokojnie...

      Serdecznie pozdrawiam:))

      Usuń