Marcowo

Oj rozleniwiająco marcowo się w tym roku porobiło!

 

Słoneczko operuje, przez szyby do mieszkania wchodzi, ogrzewa wnętrze ekologicznie, we wszystkie kąty wścibsko zagląda i  zimowy brudek z kurzem bezlitośnie odsłania.

 

Człek siedzi w fotelu i wzrokiem za słoneczkiem wodzi. Wstyd mu, że tak jakoś ruszyć mu się nie chce, a wypadałoby, bo roboty czeka co niemiara.

 

Trzeba by ścierę przygotować, wody do kubła nalać i szyby przetrzeć, na których łzy opadów deszczu i śniegu zastygły, a i tu i tam ptaszki przelatujące, jadła szukając pamiątkę przemiany materii zostawiły. Nażleżałoby też firanki zdjąć i do pralki wrzucić, bo poszarzały tak jakoś. Za szczotkę chwycić i balkon zamieść, parapety oczyścić. No i bezapelacyjnie odkurzacz wyciągnąć i pracowicie nad nim się zginając ściągnąć z dywanów i z podłogi poniewierające się koty.

 

No właśnie, koty... Zwlekam się w końcu z fotela, bynajmniej nie po to, aby za robotę się wziąć, ale aby za okno wyjrzeć. Widzę tu i ówdzie te stworzenia biedne, co z trudem zimę przebrnąwszy, wyłażą na słoneczne plamy i suszą futro, rozkosznie się przeciagając.  Wzdycham lirycznie i wiersz jakoś tak sam z serca mego się wyrywa:

 

Marcowe koty

Szare

Bure

Wykorzystują odpoczynek

 

W ciasnych ramach

Dębowych

Orzechowych

Błyszczą ich migdałowe oczy

 

Szalone czterołapy

Ciepłe

Stygnące

Zabawki dla dziewczynek

 

Przy kwadratowych oknach

Małe

Duże

Mruczą oczekując nocy

 

A w zaniedbanej sierści

Gęstej

Wyliniałej

Brak śladów fryzjerskich zapinek

 

Z serenadą

Piwniczną

Strychową

Rozplotą się w setkach warkoczy

 

 

Króliczków tylko w tej sielance brakuje. Ale nic to, Wielkanoc za pasem. One też swoje pięć minut będą miały.