Je sień

Stało się!!!

Jak co roku nadeszła sień i teraz je ta sień aż do 21 grudnia, kiedy to w samo południe ustąpi pola zimie.

Niektórzy mówią, że sień mimozami się zaczyna...  No cóż, może i tak, ale dla mnie przede wszystkim wspomnieniami. Smętek, ostatnie ciepłe dni, nabierające kolorów liście i ich szelest pod nogami, kiedy już spadną aby dać poczatek nowemu życiu...

 

Ech, łza się w oku kręci i spada na drewnianą okładkę pamiętnika.

 

Zwykły pamiętnik, do którego wpisywały się koleżanki i koledzy z klasy II b. Podobnie, jak "Dzienniczek ucznia", jakimś cudem przetrwał wiele lat! Dwadzieścia jeden kartek z okolicznościowymi wierszykami i rysunkami. "Ku pamięńci (pisownia oryginalna)", "Na pamiątkę", "Kochanemu Wojtusiowi", "Do wieńca wspomnień", "Miłemu Wojtkowi", "Do grona wspomnień", "Czyń dobrze innym...", "Napił się dziadek...", "Miej serce i patrz w serce", "Miej mało życzeń...", "Tam gdzie jest miłość...", "Bądź zawsze słońca jasnym promieniem...", "Bóg niech będzie Twą nadzieją...", "Przezabawna małpka Kiki...", "Wpisuję Ci się na ostatniej karcie..." itd., itd.

Trzy wpisy okazały się prorocze. Kolega Janek pod życzeniami narysował zgrabny samolot. Andrzej narysował samochód osobowy i wykaligrafował tekst: "Życie to podróż, a więc szczęśliwej drogi", a mój brat cioteczny przedstawił wizerunek statku. Mieli chłopcy rację. Całe życie jestem w drodze, na statku, w samolocie i w samochodzie...

Czwarty wpis jest również w pewnym sensie proroczy, determinuje bowiem moje uczucia na następne 59 lat. Trzy przewiązane czerwoną wstążką kwiatki i tekst: "Na pamiątkę wpisała się Iza. Warszawa dnia 13 stycznia 1953 r."

 

 

Iza, której czytam ten tekst, podpowiada mi: "I teraz męczysz się ze mną te wszystkie lata!"