Dzienniczek Ucznia

 

Początek roku szkolnego.

 

   A jeszcze tak niedawno uszczęśliwiona dziatwa opuszczała mury szkolne na ponad dwa miesiące. Ja też czułem się uszczęśliwiony, ale nie dlatego, że udało mi się zdać do następnej klasy. Szczęściem napawała mnie myśl, że nie muszę już do niej zdawać. Szkoła była dla mnie pasmem udręki. Należałem do gatunku tych uczniów, których nazywano "zdolnymi leniami", z mocnym wskazaniem na to drugie. Ponadto, byłem niespokojnym duchem, który jakimś dziwnym trafem zbierał w dzienniczku same uwagi. Dowodem na to niech będzie mój Dzienniczek Ucznia, z roku szkolnego 1954/55. Uchował się jakoś, wciśnięty między książki, przez pięćdziesiąt osiem lat. Jego pożółkłe strony w większości zapełnione są wpisami zirytowanych nauczycieli, oraz moimi, skrobanymi pod ich dyktando.

  Pierwszą uwagę zarobiłem 1/X.54. Brzmiała ona złowieszczo i świadczyła o bezradności udręczonej Wychowawczyni: "Proszę o przyjście do szkoły kogoś z opieki domowej Wojtka w poniedziałek o godz. 5-tej". Widocznie, wizyta "Kogoś z Opieki Domowej" nie odniosła właściwego skutku, bo następny wpis z dn. 7/X.54, dokonany tym razem moją ręką, brzmiał następująco: "Do rodziców chłopców kl.IV b. Zawiadamiam rodziców, że chłopcy cały czas oczekiwania na prześwietlenie zachowywali się bardzo źle (nieprawdopodobna wrzaskliwość i niekarność). Proszę o zrewidowanie, czy chłopcy nie posiadają ostrych blaszek, których dostarczył jeden z kolegów - mieli je wszyscy. Są one bardzo ostre i mogą być przyczyną jakiegoś wypadku. Proszę nie dawać pieniędzy na kupno cukierków przed lekcjami. Zwłaszcza lizaki stały się plagą w szkole". Pod tą uwagą widnieje oskarżycielski wpis samej Wychowawczyni, która chwali się wynikami prywatnego śledztwa: "To Wojtek pierwszy przyniósł te blaszki!". Dnia 28/X.54, kazano mi, w ramach wychowania przez samoudręczenie wpisać: "Mimo wielokrotnego zakazu, znów w czasie pauzy bawiłem się w berka", a dn. 5/XI.54: "Spóźniłem się na lekcję gimnastyki".

  Moja nadmierna żywotność najwidoczniej nie sprzyjała przyswajaniu wiedzy, bo dn, 18/XI.54, Wychowawczyni napisała alarmująco; "Odpowiedź z historii 3, odpowiedź z biologii 4-, odpowiedź z geografii 4-". Miał to być znak dla moich Rodziców, że nadeszła pora, aby się poważnie za mnie zabrali, chociaż, tak mówiąc między nami, oceny wcale nie były takie złe. Widocznie Rodzice wzięli się za mnie ostro, bo w wykazie ocen za I okres było już: " Historia 4, biologia 5-, geografia 5-".

  Przez jakiś czas miałem nadzieję, że Wychowawczyni przestała się mną zajmować. Ona jednak obserwowała mnie bacznie. Rozjuszona, napsała dn. 30/XI.54: "Przewinienia Wojtka z ubiegłego tygodnia - na lekcji arytmetyki, zamiast uważać, zajmował się głupstwami. W czwartek, zwolnił się ze zbiórki harcerskiej, ale miał czas zamknąć się wraz (i tu wymieniła nazwiska moich trzech najlepszych kolegów) w przedsionku do sali gimnastycznej po to, żeby w przykry sposób dokuczać chłopcu z kl.I. Może Wojtek sam obszerniej wyjaśni swoje przewinienia, gdyż trudno mi je opisywać". Ostatnie stwierdzenie świadczy o jej bezradności i wyczerpaniu się stosowanego przez nią arsenału środków wychowawczych.

Nie koniec na tym...