Dzienniczek Ucznia - zakończenie

  Śpiew nigdy nie leżał w sferze moich zainteresowań. Nie bez przyczyny, bowiem już dawno doszedłem do wniosku, że mam absolutny brak słuchu. Mojej nauczycielce śpiewu dotarcie do tej prawdy zajęło znacznie więcej czasu, może dlatego, że za bardzo wierzyła w swój pedagogiczny talent. Kiedy ta "oczywista oczywistość" (znany współcześnie cytat) zaczynała nieubłaganie szczerzyć do niej zęby, ostatnim rzutem na taśmę dokonała dwóch wpisów. Pierwszy, dn. 21/III.55: "Lekceważy (podkreślone) sobie lekcje śpiewu - dziś nie przyniósł zupełnie zeszytów", drugi, dn. 28/III.55: "Wojtek na lekcji śpiewu rozmawiał i jadł". Potem już zrezygnowała, co wyszło mi na dobre, bowiem od tego czasu cieszyłem się u niej specjalnym przywilejem, polegającym na tym, że mogłem nie śpiewać. Nie dziwię się jej. W klasie było pięćdziesięcioro dwoje dzieci. Ja siedziałem w rzędzie pod oknem w ostatniej ławce. Mimo to, podczas chóralnego śpiewu, mój głos wyróżniał się tak znacznie, że udręczona nauczycielka wołała; "Wojtek, ty lepiej nie śpiewaj!".

  Wychowawczyni mimo wszystko nie odpuszczała. Jej zdarte nerwy kazały jej obserwować mnie nieustannie. Dn. 21/III.55, dokonała wpisu, będącego wynikiem bojkotowania przeze mnie bezsensownego zakazu opuszczania szkoły podczas przerw: „Lekceważy sobie regulamin szkolny - zbiega w czasie pauzy na dół i przynosi na miękkich pantoflach kurz do klasy". Jednak nie mogła także nie dostrzegać pewnych pozytywnych stron mojego tracenia czasu w szkole. Dn. 23/III.55 wpisała: "Historia 5-, biologia 5, geografia 5-". Wyobrażam sobie, ile to ją kosztowało, bo już 5/IV.55, doniosła, usiłując zdusić we mnie zdrowe ciągoty do handlu wymiennego: "Wojtek zajmuje się na lekcji postronnymi sprawami - ciągle uprawia jakieś zamiany, co wywołuje bardzo przykre incydenty w klasie". Dn.21/V.55 kazała mi napisać: "Zamiast po dzwonku zająć miejsce, przyczyniłem sie do zajścia, w którym kolega został poszkodowany - rozciął sobie wargę". Znalazło to odbicie w ocenach za okres III, z dodatkowych "przedmiotów": „Sprawowanie 5-, pilność 4, uwaga na lekcjach 4".

  Na szczęście, rok szkolny wkrótce miał się skończyć. Wyczekiwałem tego dnia z utęsknieniem. Mojego radosnego podniecenia nie zdołała nawet zniszczyć ostatnia uwaga rozsierdzonej Wychowawczyni, wpisana dn. 14.VI.55, czerwoną kredką, olbrzymimi literami, na całą stronę: "Wojtek przyniósł do klasy cukierki, częstował kolegów i cały dzień najbliższe sąsiedztwo jadło cukierki w czasie lekcji". Biedna kobieta nie doceniła bardzo ważnej cechy mojego charakteru - altruizmu i umiłowania ludzi.

 

  Rok szkolny skończył się za dziewięć dni. W piątej klasie zmieniła się Wychowawczyni, która na szczęście dostrzegła we mnie coś więcej, niż leniwego, niezdyscyplinowanego wałkonia. A może to ja nieco dorosłem?