Wszystkich Świętych

Przypomniały mi się moje wiersze, które przed laty produkowałem podczas napadów tzw. twórczej weny.

Oto dwa z nich, które pasują do tego smutnego, ale i pełnego nadziei na lepsze życie Święta:

NAPRAWIANIE GROBU

stuk stuk stuk

cementową ręką

o bruk

pac pac pac

nad spróchniałą szczęką

plac

pod brzozą

szeleści jesienną

groza

szur szur szur

rozpęka podstępnie

mur

ter ter ter

grzechocze posępnie

kler

aksamit

czernią przestrzenną

rani

hyc hyc hyc

przemyka proszalny

widz

mig mig mig

w ukłonach mszalnych

dyg

w zarysy

wciska swe bielmo

łysy

chlast chlast chlast

klęka pod nożem

chwast

szu szu szu

nad wiecznym łożem

do snu

od nowa

gładzone kielnią

słowa

ODWIEDZINY

w bramie

bez sztachet

potok głów

jak w szeregu

przy łóżku chorego

szybki krok

wyznacza  wyrwę

w codzienności

gwar

pośpieszny

z mową banknotów

ginie w szepcie

zawisłym

nad rzędami alej

wybacz

że w zbyt gwałtownych

ruchach

wnieśliśmy tutaj

niepokój

swoich spraw

w geście współczucia

(zazdrości?)

zwrócimy literom

przygasły blask

i

odszukamy fotografię

na której

wygrałeś nieśmiertelność

ulotny płomień

znicza

ułatwi tobie

chwilę

przebudzenia

a

cięte kwiaty

pochylą głowy

w męce

czerpania wilgoci